Over groepspsychotherapie:

​

"Ik ben bij Annika en Inge in de groepstherapie gekomen nadat ik dik een jaar een exposure therapie had gevolgd ivm mijn overgeef-fobie.

Ik kwam er zelf achter dat ik aan die therapie alleen niet genoeg had en degene waarbij ik in behandeling was geweest ,raadde mij de ACT therapie aan van psychotherapiepraktijk Hazenkamp.

Al heel snel had ik het geluk terecht te kunnen.

Wat vond ik het spannend om in een groep terecht te komen omdat ik zo onzeker was en een slecht beeld van mijzelf had.

En na ruim een half jaar had ik er eigenlijk helemaal geen zin meer in omdat ik het lastig vond om over allerlei dingen te praten en mezelf open te stellen naar de ander toe.

Ik had sterk het gevoel dat ik maar raar gevonden werd door de anderen groepsgenoten.

De reactie die ik kreeg toen ik aangaf ermee te gaan stoppen heeft een enorme ommezwaai voor mij betekent.

Wat ben ik blij dat ik er toen toch vanaf ben gestapt en door ben gegaan.

Ik had dit kantelpunt kennelijk hard nodig om mij open te kunnen stellen voor de therapie.

Vanaf dat moment ging het steeds beter en kon ik wat van mijzelf laten zien waardoor ik veel opener werd en mijn mening durfde te geven.

Ook al is het niet altijd fijn om een ongezouten mening over bepaalde dingen te krijgen, heeft het mij wel enorm veel gebracht.

Ik ben niet meer zo onzeker, durf meer voor mijn mening uit te komen, nee te zeggen en de enorme controle die ik op mijn leven wilde hebben meer los te kunnen laten.

Ook al zal het niet altijd makkelijk zijn, ik weet nu hoe ik er mee om moet gaan.

Eindelijk kan ik makkelijker en prettiger leven en dat na dik 50 jaar. 

Ik ben de groep waarin ik zat en Annika en Inge dan ook heel erg dankbaar dat ik zover heb kunnen komen.

Zonder hen had ik het beslist niet gekund. "  Karen

​

 

Één jaar en drie maanden heb ik in de groep gezeten bij Inge en Annika. En dat jaar heeft mijn leven totaal veranderd. Ik voelde mij vaak somber en afgemat en op andere momenten werd ik juist overspoeld door nare emoties. En hoewel ik al therapie had gehad voor mijn eetstoornis en weer ‘gezond’ was, was ik alles behalve gelukkig. Ik voelde me hopeloos en machteloos, alsof dit nooit meer goed kon komen. De controle die ik zo probeerde vast te houden op alle aspecten in mijn leven, maakte dat ik steeds verder in deze vicieuze cirkel terecht kwam. Hoewel ik de therapie in een groep enorm spannend vond, en ik elke week opnieuw heel veel weerstand voelde, ben ik het proces toch aangegaan en aan blijven gaan. En wat ben ik daar blij om. Ik heb hier zo ontzettend veel mogen leren. Ik heb inzicht verkregen in mijn patronen en beschermers en wat de gevolgen daarvan zijn. Ik heb geleerd om echt te voelen, hoe pijnlijk dit soms ook was. Ik heb geleerd om juist die stappen te zetten die altijd zo eng waren en soms nog steeds zijn. Ik ben geconfronteerd met dingen die ik helemaal niet wilde horen en inzien over anderen en mezelf, maar die gehoord moesten worden om verder te kunnen. Ik heb geleerd om me open te stellen en heb daarmee ook een stukje verbinding, veiligheid en vertrouwen gevonden. 
Door dit alles heb ik niet alleen mezelf terug gevonden, maar vooral een nieuwe sterkere en gelukkigere versie van mezelf ontdekt.  

Inge en Annika zetten binnen de groep een sfeer neer waarin er ruimte is voor iedere emotie. Ze creëren een veilige en warme basis waarin je als mens mag vallen en opstaan, en leren en groeien. Waarin in je uiteindelijk zelfstandig en met zelfvertrouwen verder kan in het leven als een blijer mens." 

​

“In de twee jaar dat ik bij Inge en Annika groepstherapie heb gevolgd, heb ik veel geleerd. Ik kwam met depressie- en angstklachten binnen, was constant gespannen en durfde weinig van mijzelf te laten zien. Heel langzaam verdween dat gevoel. De groep werkte in het begin vooral als een spiegel: ik zag mijn eigen patronen en redeneringen terug bij anderen en leerde zo dat ik niet de enige was met bepaalde gedachten (uitsluiting, sociale angsten, suïcide en meer). 
       “Toen ik mij wat meer op mijn gemak voelde, ging ik meer praten. Als ik bepaalde keuze’s maakte, of in mijzelf keerde, werd ik daar door mijn groepsgenoten op aangesproken. Pijnlijk, maar het is feedback die ik in mijn dagelijkse leven weinig krijg. Hierdoor werd ik zelfverzekerder en ging ik, vooral in het tweede jaar - je moet geduld hebben -, ook zelf mensen in de groep aanspreken op hun gedrag of juist ondersteunen (ook dat vond ik lastig). Op het einde herkende ik mijzelf weer terug in de nieuwe groepsgenoten die gesloten en wat angstig bij hun eerste sessies zaten - daardoor kon ik hen weer helpen en was voor mijn gevoel de cirkel rond.
       “Nu ik terugkijk, heb ik afgelopen jaar vooral een taal ontwikkeld om te praten over mijn emoties. Ik kan nu makkelijker hulp vragen als ik mij rot voel en beter mijn grenzen aangeven. Want - spoiler alert - mijn angsten zijn niet verdwenen, maar ik kan er nu veel beter mee omgaan. Sterker nog: in de maanden na mijn vertrek uit de groep ging het even wat minder, maar door mijn ervaringen in de groep en de ondersteuning van Inge en Annika had ik ineens een gereedschapskist om het zelf op te lossen."

​

" Na een flink aantal jaren geworsteld te hebben met angst- en paniekklachten en vermijdingsgedrag. Het volgen van cognitieve gedragstherapie waarnaar de klachten verdwenen maar in de loop der tijd altijd weer de kop opstaken was het op een gegeven moment op. Ik viel uit met een “burn-out” en zat mentaal in een diep zwart gat. Met hulp van Inge en individuele schematherapie ben ik hier weer goed uitgekomen maar naar een tijd kwamen de klachten jammer genoeg weer terug. Op aanraden van Inge ben ik begonnen met de psychodynamische groepstherapie en ik kan niets anders zeggen dat dit voor mij precies de juiste therapie was op het juiste moment. Door de begeleiding van Inge en Annika voelde ik me altijd veilig in de groep waardoor ik steeds meer de confrontatie met mezelf durfde aan te gaan en op ten duur mijn gevoelens en gedachten in het contact met andere steeds meer durfde uit te spreken. Mijn vermijdingsdrang en gedrag verdween en de angst minder en hanteerbaar. Ik heb ontzettend veel geleerd van mijn groepsgenoten en voelde een verbondenheid die moeilijk is te omschrijven. Omdat iedereen echt te moeite doet om elkaar te helpen lukt het niet op je te verstoppen tijdens de sessies. Vooral in het begin was dit heel confronterend maar achteraf ongelooflijk waardevol. Door de anderhalf jaar aan ervaringen in de groep voel ik me voor het eerst echt ontspannen, is de strijd met het vermijden, angst en somberheid die eeuwig leek te duren voorbij. Ik voel me een completer mens en dat is iets dat ik eenieder zou gunnen. Inge, Annika en mede groepsgenoten ontzetten bedankt voor alle waardevolle inzichten." 

​

" Ik heb anderhalf jaar bij Inge en Annika in de groep gezeten. Ik kwam uit een ander intensief behandeltraject waardoor ik al wel bekend was met groepstherapie, maar een nieuwe groep en nieuwe behandelaren is toch altijd spannend. Het heeft mij zes maanden gekost om me echt open te stellen voor deze behandeling, mijn nieuwe groepsgenoten en de waar nodig directe stijl van Inge en Annika. Deze directheid vond ik eerst heel spannend en kon ik moeilijk als opbouwend ervaren. Gedurende de behandeling ben ik gaan aanzien hoe fijn deze directheid eigenlijk is. Ik heb me onder andere hierdoor juist enorm serieus genomen gevoeld door Inge en Annika (en mijn groepsgenoten!). Ook voelde ik me veilig, omdat ik wist dat zij me zouden laten weten als ze zich ergens zorgen over maakten of het er niet mee eens waren. Dit motiveerde mij om zo eerlijk mogelijk te zijn. Daarnaast zijn Inge en Annika transparant en zijn ze naast behandelaar ook mens en dat is heel fijn in deze therapiesetting.

Voorheen dacht ik altijd dat groepstherapie niets voor mij was, maar nu zou ik iedereen een groepsbehandeling willen aanraden! Het is heel fijn om samen met anderen tegelijk een traject te doorlopen, ook al loopt iedereen hun eigen route. Herkenning heb ik als steunend ervaren. Ik heb veel over mezelf geleerd door mijn reactie op de verhalen van anderen, dingen waar ik individueel nooit achter zou zijn gekomen omdat je de interactie met andere mensen mist. Dus ja: ik ben fan van groepstherapie!

En fan van Inge en Annika, dank jullie wel voor jullie steun, eerlijkheid, directheid en vertrouwen!" 

​

" Groepstherapie gaf me het gevoel dat ik niet alleen was in mijn disfunctioneren door traumatische ervaringen. De verhalen van groepsgenoten boden mij veel inzicht in mijn eigen ontwikkeling. De compassie die ik voelde voor de anderen maakte ook dat mijn oordeel over mijzelf steeds zachter werd. Zo voelde ik me steeds veiliger om te oefenen met ‘nieuw’ gedrag.

 

Najaar 2018 kwam ik tot de zeer deprimerende conclusie dat ik geen goede vader meer kon zijn vanwege lichamelijke klachten die mij letterlijk uitschakelde als ik iets voor mijn zoon moest betekenen. Na uitvoerig lichamelijk onderzoek, dat geen dwingende fysieke oorzaken aantoonde, ben ik doorverwezen naar de afdeling psychiatrie van het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ) en daar gestart met een (maximaal) eenjarige intensieve groepstherapie.

Daar leerde ik inzien dat ik gevoelens had die ik niet wilde voelen, die ik onderdrukte en ontweek (tot aan dissociatie toe). Dat ontwijken/vermijden bleek een overlevingsstrategie ontwikkeld in een onveilige jeugd waar ik geen kind mocht zijn. Deze strategie heeft me in mijn leven veel opgeleverd. Ik gedroeg me stoer, sterk, verstandig en onafhankelijk en was daarmee de gewenste zoon, vriend, vader en werknemer. Maar het in stand houden van dat ‘krachtige’ imago leverde me ook heel veel stress op, want ik vocht voortdurend tegen emoties en gedachtes die er afbreuk aan zouden kunnen doen. Angst, gevoelens van onveiligheid, maar ook gevoelens van afhankelijkheid maakten in mij iets los dat zei dat ik ‘niet voldeed’ en dat men mij zou afwijzen/ afstoten, uitstoten, als dat zichtbaar zou zijn. Ik had onbewust de overtuiging dat in mij iets essentieels slechts zat dat verstopt moest blijven. 

Na een jaar bij het CWZ begreep ik dan wel dat ik gevoelens ontweek (en waardoor dat was ontstaan), maar als ik bepaalde emoties toeliet en durfde te voelen, bleven ze me maar overspoelen omdat ze automatisch gekoppeld bleven aan schuld, schaamte, zelf-veroordeling, strafgedachtes en zelf opgelegde eenzaamheid.  Separate EMDR-sessies hielpen me te beseffen dat ook voor mij geldt dat ‘een diepe overtuiging dat je slecht bent’ een normale reactie is van een afhankelijk kind op mishandeling. 

Aan het eind van 2019 maakte ik kennis met de principes van ACT (Acceptance and Commitment Therapy) en daarin herkende ik mijn leerpunten en kansen. Dat was een belangrijke reden om als vervolg op de therapie bij het CWZ aansluiting te zoeken bij de groepstherapie gebaseerd op ACT van psychotherapiepraktijk Hazenkamp.

Ik heb daar in ongeveer twee jaar, met de hulp van psychologen en groepsgenoten, verder geleerd te durven ervaren en inzien hoe diep ik in het verleden geraakt ben door gedrag van mijn ouders. Ik heb ook begrepen dat ik de ‘gereedschappen’ miste om niet te verzuipen in emoties zoals angst, verdriet, boosheid, verlangen en liefde. Het stilstaan bij het onderwerp ‘emotieregulatie’ was voor mij belangrijk om te leren dat ik mezelf gerust kon stellen vanuit het besef dat ongemak komt, maar ook weer zal gaan. Ik kon mezelf vervolgens ook gerust stellen dat ik niet slecht ben als ik ongemak ervaar bij fijne dingen of niet fijne dingen. Dat ongemak, dat ben ik dus ook, dat hoeft niet meer weg, …dat deel van mijn ‘ik’ mag er nu ook zijn als het zich aandient. Door mijn ongemak te accepteren is er nu ook emotionele ruimte om keuzes te maken die ik eerst niet kon maken: ik durf nu ook te voelen wat ik echt wil, hoe ongemakkelijk dat ook is, voor mij de kern van ‘Acceptance and Commitment’.

Dit alles heeft me ook opgeleverd dat ik inzag dat mijn werkomgeving niet meer passend was. Ik richt me nu op activiteiten die meer aansluiten bij de dingen die ik belangrijk vind en bij mijn verlangen naar verbondenheid met bepaalde mensen. 

Ik ben dankbaar voor alle hulp die me geboden is de afgelopen jaren, de hulp van alle therapeuten, alle groepsgenoten, mijn vrouw, kinderen, vrienden en vriendinnen en mijn werkgever. Met hun kunde, kennis, ervaring, verhalen, vriendschap en liefde is het me gelukt een balans te vinden in het durven voelen van mijn ongemak en plezier hebben in het leven." 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

" Na jarenlang rond te hebben gelopen met chronische pijn- en spanningsklachten en een depressie, had ik de hoop bijna opgegeven dat ik me nog ooit beter zou kunnen gaan voelen. Ik kwam steeds wel tot nieuwe inzichten, maar ik wist nooit hoe ik er nou naar moest handelen. Na een jaar SOLK, kreeg ik de tip om me aan te melden bij Inge en Annika. Ik ben mezelf ongelofelijk dankbaar dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en ondanks de weerstand toch groepstherapie aan ben gegaan. Het contact met Annika en Inge voelde erg oprecht en ik heb altijd vertrouwen gehad in de therapie. De groep was veilig voor mij. Ik heb het een aantal keer flink voor mijn kiezen gehad, in de vorm van pittige of directe feedback. Maar dit was uit goede zorg voor mij en het heeft ervoor gezorgd dat ik aan mijn hardnekkige patronen wilde werken en aan mijn strategieën, zodat ik hierin flexibeler zou worden. Dat is na twee jaar gelukt, mijn psychologische flexibiliteit is enorm toegenomen, ik heb veel meer regie over mijn eigen leven. Ik fuseer niet langer meer met mijn gedachten en ik heb geleerd om mild naar mezelf te kijken en te praten. Ik denk minder zwart wit en ik spreek mezelf beter uit. Emoties mogen er nu wel zijn en ontspanning en aandacht zijn belangrijke factoren geworden in mijn leven. Ik weet eindelijk wat ik belangrijk vind en vooral hoe ik ernaar moet handelen. MIjn relatie en vriendschappen zijn hierdoor verbeterd en verdiept maar ook de relatie met mezelf. Daarnaast zijn ook mijn lichamelijke klachten wat verminderd, wat geen doel op zich was, maar gelukkig een bijkomend effect. Ik zit veel lekkerder in mijn vel en heb eindelijk het gevoel niet meer te overleven maar te leven. Om deze redenen raad ik iedereen ACT aan. Het is een investering in de vorm van tijd en moeite en natuurlijk heb ik het vooral aan mezelf te danken dat ik er keer op keer mijn schouders weer onder heb gezet, maar wat ben ik blij dat ik deze kans met beide handen aan heb gegrepen. Ik heb nu genoeg handvatten om het op eigen kracht te gaan doen. Met volle angst vooruit! 

Inge en Annika, en iedereen uit de groep, ik blijf jullie altijd dankbaar! " 

​

" Ik heb 2 jaar bij Inge en Annika in groepstherapie gezeten, 

Toen ik begon voelde ik mij diep ongelukkig en had ik totaal geen vertrouwen in mezelf en in andere mensen. Ik liep vast in individuele therapie en ik was vaak kritisch naar mezelf en voelde mij vaak alleen en in de steek gelaten. Ook als hier eigenlijk geen aanleiding toe was. Ik twijfelde vaak aan mezelf en mijn talenten en ik vulde vaak voor andere mensen in hoe stom ze mij wel niet moesten vinden. 

Ik voelde mij vaak alleen en dit gevoel ontstond ook doordat ik vaak mijn emoties niet durfde te delen met mensen in mijn omgeving uit schaamte maar ook de angst voor afwijzing. 

Ik heb veel meegemaakt in mijn jeugd en hierdoor had ik deze patronen ontwikkeld. 

Tijdens de therapie ben ik regelmatig tegen mijn patronen aangelopen wat soms zorgde voor pittige confrontaties met groepsgenoten.  De confrontaties waren soms pittig maar het zijn ook die confrontaties die ik meemaakte op een veilige plek waarvan ik juist heel veel heb geleerd en die mij in beweging hebben gebracht en waarvan ik kon groeien.

In de groepstherapie kreeg ik de ruimte om te vallen en weer op te staan en om te ervaren dat ik dat ook kan. 

Nog steeds mis ik de groepstherapie nog wel eens maar de tools  en het vertrouwen die ik heb gekregen in de therapie maken dat ik weer een opleiding kan volgen en weer durf te vertrouwen in mensen en ook vooral in mezelf en mijn toekomst." 

​

" Al meerdere jaren had ik last van angst- en dwangklachten. Ik had verschillende therapieën geprobeerd en begreep wat ze van mij wilden, maar voelde het niet. Het had geen baat bij mij. Toen werd mij schematherapie geadviseerd en dan het liefst in groepsverband. Groepstherapie dacht ik: No way! Toch ben ik het aangegaan en dat is het beste wat ik had kunnen doen.  Enigszins sceptisch ging ik naar de intake, maar mijn drive was groot, want ik wilde de kwaliteit van mijn leven verbeteren om niet meer zo verder te hoeven. Alhoewel Annika dacht die komt misschien wel niet meer terug, deed ik dat uiteraard wel. Want afspraak is afspraak . 

Ik had moeite om mij kwetsbaar op te stellen en zat in een harnas wat mij staande hield, maar wat was het pittig. Ik voelde niet meer en alles deed ik uit loyaliteit en uit plichtsbesef. Maar ik bleef volhouden naar mijzelf dat het nog steeds ging. Ik kon niet opgeven. Dat voelde enorm als falen en tekortdoen.  

Tijdens de sessies begon het proces. Ik moest mezelf openstellen en delen wat er speelde. Hierdoor kreeg ik nieuwe inzichten. Ik leerde bijvoorbeeld dat situaties op mijn werk niet normaal waren, terwijl ik daar al zo lang in werkte waardoor het normaal was voor mij. Ik kreeg positieve feedback terug over mezelf en vond het enorm fijn om te leren van de processen van anderen en hun daarbij te helpen. Ik had een goed gevoel bij de start van de therapie en dacht eindelijk is er iets wat mij gaat helpen. Dat voelde als een bevrijding. 

Naarmate de weken vorderden ging ik mij slechter voelen, mijn klachten werden erger en ik belandde in een depressie. Ik kreeg hierdoor ook nog individuele sessies als extra ondersteuning. Toen kwam er een moment dat ik de diepte van de put raakte, wat ook direct voor een ommekeer zorgde. Eindelijk wilde ik bewegen om medicatie te gaan starten, wat mij al lang geadviseerd werd.  

Gelukkig werkte deze bij mij al redelijk snel en gingen de scherpe randjes eraf waardoor ik aan mezelf kon gaan werken. Er was weer beweging. Ik heb positieve ervaringen opgedaan en merkte dat dat zoveel hielp. Ik kreeg weer hoop, want ik voelde mij soms weer gelukkig door een wandeling in de natuur bijvoorbeeld. Tegen mijn beste vrienden heb ik ook gedeeld wat er met mij was en dat gaf zoveel steun.  Ik leerde wat kwetsbaarheid kon doen. 

Heel dankbaar ben ik dat ik deze levenslessen heb mogen leren. Het was niet makkelijk, maar het geeft mij bagage voor de toekomst. Annika en Inge zijn toppers en mijn groepsgenoten ook. Fijn dat ik dit proces met jullie heb mogen doen en daar ben ik jullie heel dankbaar voor.  

Het is moeilijk om een eerste stap te zetten naar therapie, maar het was voor mij de stap naar weer een gelukkiger leven. Dit gun ik iedereen! "

​

​"Ik ben Inge & Annika, maar ook de groepsgenoten ongelofelijk dankbaar. Waar ik een aantal jaren zoekende was naar passende hulpverlening, heb ik in de groep kunnen vinden wat ik nodig had.

Eerlijke en kritische feedback heeft er vooral voor gezorgd dat ik in actie ben gekomen. Dit was niet altijd leuk, soms met de nodige tranen, maar dit was nodig. Groepsgenoten gaven me tips en handvaten om te gaan experimenteren met nieuw gedrag. Ik ben gaan ontdekken wat mijn waarden zijn en vanuit mijn waarden lastige situaties aan gegaan. Dit kostte tijd, geduld en inspanning, maar door mijn verantwoordelijkheid te nemen en commitments aan te gaan met de groep merkte ik steeds meer positieve veranderingen. 

Voor mijn gevoel heb ik in de groep een hele mooie ontdekkingsreis mogen maken waarbij ik nu kritischer durf te kijken naar mezelf en anderen en vanuit mijn waarden gezond volwassen beslissingen neem. 

Denkend aan de toekomst voel ik dat ik op dit moment een zelfstandige vrouw ben die op haar eigen benen staat, soms wiebelt door onzekerheden, maar niet meer om valt. Ik ben er van overtuigd dat Inge & Annika met hun werkwijze nog vele cliënten gaan helpen. Ik ga jullie nooit meer vergeten en neem alles wat ik in de groep heb geleerd de rest van mijn leven mee. Ga zo door, jullie doen mooi en dankbaar werk!"

​

" Als ik terugkijk naar de afgelopen 2 jaar in de groep, had ik nooit gedacht dat ik nu hier zou staan. Ik had de hoop opgegeven en had al geaccepteerd dat de rest van mijn leven er zo uit zou zien. Het voelde alsof ik was verdwenen; ik was wel in de wereld, maar deed totaal niet mee. Ik heb de groep als een enorme strijd gezien, die ik vaak wilde opgeven, maar als ik terugkijk ben ik mezelf (en de groep) dankbaar dat ik ben gebleven. Het heeft me heel veel gekost om mijn oude patronen te doorbreken en die kosten wogen vaak zwaarder dan wat ik er voor terug zou krijgen. Ik kon me niks voorstellen bij wat het me zou opleveren: meer verbinding met mensen? Leven in meer vrijheid? Waardevol gevonden worden? Ik had geen idee hoe dat er uit zou zien en waar ik de strijd dus voor leverde. Op dit moment kan ik zeggen dat ik snap wat daar toen mee bedoeld werd. Ik voel meer vrijheid, ervaar meer verbinding met anderen en leef niet meer continu in angst en als ik wel angst ervaar probeer ik daar niet meteen naar te handelen. Er zijn zoveel uitspraken in de groep gedaan die me bij zijn gebleven en die veel voor me hebben betekend, waarbij de laatste uitspraak “een mens is nooit af” op dit moment me het meeste helpt. Ik weet dat ik niet ‘af’ ben. De dingen die ik moeilijk vond aan het begin van groep, vind ik nog steeds lastig (mezelf uitspreken, mijn grenzen aangeven, steun vragen, ruimte innemen), alleen staan ze niet meer zo sterk op de voorgrond en weet ik hoe ik het anders kan doen. Het vermijden, het automatisch in het aanpassen schieten, het dwangmatig vasthouden aan dingen die mij het gevoel van controle geven, het destructieve gedrag, daar zal ik me denk ik altijd bewust van moeten blijven om niet te doen. Er helemaal afscheid van nemen, vind ik dan ook moeilijk omdat het zo lang zo’n groot onderdeel is geweest van mij en van mijn leven. Dat wil niet zeggen dat ik de keuze voor dat gedrag maak; ik kies er voor om op het kruispunt links of rechts te gaan in plaats van automatisch rechtdoor. Want: “ik heb altijd een keus en als je niet kiest heb je ook een keuze gemaakt”.

Het maakt me verdrietig afscheid te nemen van de groep en van jullie, Annika en Inge. Jullie hebben zoveel betekent, zo’n belangrijke verandering in mijn leven in gang gezet en me daar altijd bij gesteund (ook al waren dat soms hele moeilijke confrontaties en voelde ik soms het tegenovergestelde). Ik heb het al gezegd, maar ik wil het nog een keer zeggen: ik ben heel dankbaar voor de afgelopen twee jaar en voor de mensen die daar een rol in hebben gespeeld en ja: ook wel voor de rol die ik daar zelf in heb gespeeld."

​

" Groepstherapie ik? Nou dat dacht ik dus niet. Ga daar echt niet zitten."
Dat is wat ik altijd dacht als men het over groepstherapie had. En toch ben ik nu heel blij dat ik toch gegaan ben en is mijn beeld van groepstherapie 180 graden gedraaid.
Hoe fijn is het om te weten dat jij niet alleen worstelt, je niet de enige bent met problemen en dat er meer mensen net zoals jij zijn.
Soms ook een beetje frustrerend dat je toch niet zo bijzonder was als je altijd dacht.
Maar door te luisteren hoe andere met de zelfde problemen omgaan krijg je wel een inzicht in hoe het ook kan.
Een groep waar het vertrouwd voelt je problemen te delen en waar je gewaardeerd wordt om wie je bent.
Waar je wakker wordt geschut en gesteund.
En waar je, je vooral niet veroordeeld voelt.
Op deze periode kijk ik dan ook met een positief gevoel terug.
Gun iedereen het om de regie te nemen over zijn/haar eigen leven en niet bang te zijn om te springen.
Het is OKAY!"

​

Individuele psychotherapie

​

Nadat ik al jarenlang in therapie was en van de ene naar de andere therapeut gestuurd werd omdat ik te complex was of ze me gewoon niet verder konden helpen, kwam ik uiteindelijk bij Annika uit. Ze begonnen toen net met hun praktijk inmiddels 4 jaar geleden. Met een ptss en de daarbij horende angsten, depressies, suïcidale gevoelens en vooral een enorme alertheid naar alles en iedereen. I.p.v weer te horen te krijgen dat het lastig zou worden, zei Annika juist we gaan ervoor en blijven doorgaan tot het voor jou goed genoeg voelt. Ze gaf me de tijd om alles aan te pakken op momenten dat ik daar klaar voor was. Met EMDR, exposure therapie en cognitieve gedragstherapie hebben we 4 jaar heel hard gewerkt. Ik zal niet zeggen dat het altijd makkelijk was, maar Annika wist me erdoorheen te helpen en me erin te laten geloven dat er ook leuke kanten aan het leven zijn. Deze zomer heb ik uiteindelijk samen met Annika het besluit durven nemen dat ik me heb laten opnemen voor 2 weken bij Psytrec in Weert. En wat ik nooit had durven hopen, is gelukt. Ik kijk weer met een positief gevoel naar mijn toekomst en mijn gezin. En sta niet de hele dag meer “aan”.

Zonder de therapieën van Annika had ik dit nooit aangedurfd. Zij heeft me geleerd in mezelf te geloven en alles aan te kunnen. Annika ik ben je hier dan ook eeuwig dankbaar voor. En ook Inge was altijd even vriendelijk en bereidwillig om mee te denken. Dames heel veel succes met jullie praktijk verder en hopelijk kunnen jullie nog heel veel mensen zoals ik aan een betere toekomst helpen. Door middel van een luisterend oor, meedenken, nergens toe te pushen maar wel de grens opzoeken die nodig is om ergens te komen.  Dikke knuffel van mij en het gaat jullie goed! Marike

​

​

"Droombaan"

"In 2015 begon ik aan mijn droombaan op een grote IC in het oosten van het land. Dit was de plek waar ik heel veel werkervaring op kon gaan doen die mij in mijn carrière veel op zou leveren. De eerste weken waren erg spannend. En ik moest veel vragen. Het was een groot team en tussen de 150 collega's moest ik proberen een plek te veroveren. Maar er begon iets te wringen. Een collega begon grapjes te maken over mijn naam. Eerst dacht ik onschuldig. Maar ik merkte dat het me steeds meer bezig begon te houden. Ik werd er onzeker van en het voelde steeds meer als pesten.

En dat was iets wat in mijn leven iet echt iets onbekends was. In mijn puberteit was ik ook stelselmatig gepest over mijn geaardheid. En in ons macho gezin voelde ik mij ook niet op mijn gemak tussen de stoere broers. Ik als zachte vrouwelijke jongen.

Deze ervaringen droeg ik als littekens met me mee. En het gepest op mijn werk maakte dat ik in oude schema’s terecht kwam. Ik werd schuchter en steeds somberder. Telkens als ik naar het werk reed dacht ik: zal ik het stuur omgooien en dan lig ik iig een periode uit de roulatie. Dan heb ik even rust.

Ook het vragen om hulp bij leidinggevende leverde niets op. En toen ik van unit veranderd werd en ik op die nieuwe unit nog niet veel ervaring had lukte het me niet meer. Mijn zwarte donkere gevoel won het van mij. Uit bed komen lukte niet meer, mezelf verzorgen ging niet meer, naar buiten gaan lukte niet meer. En ik sloot me steeds meer af. In het verleden was ik al een keer eerder depressief geweest en daarvoor behandeld. Daarom trok ik aan de bel bij de huisarts. Ik had hulp nodig. Maar ik wist op dat moment nog niet waar het probleem lag. Want ik had de droombaan en een lieve partner. Dus ik had niks waar ik ontevreden over kon zijn.

Uiteindelijk kwam ik bij de psychotherapeut bij Praktijk Hazenkamp. De therapeut die ik kreeg had ook ruime ervaring bij de instantie waar ik eerder onder behandeling was geweest. Dit sloot heel goed op elkaar aan. Na ons eerste telefonische contact voelde ik een click en me op mijn gemak.
Nadat ik mijn levensverhaal had geschreven en mijn zorgvraag had gesteld kwamen we met een plan. Wekelijks kwam ik langs en ik leerde stukje bij beetje dat ik mij een slachtoffer voelde. Alles wat gebeurde in mijn leven overkwam mij. En ik kon er niets aan doen. De therapeut leerde mij met kleine stapjes dat ik wel een keuze heb. Je kunt het laten gebeuren maar je kunt er ook voor kiezen om de regie te nemen. Zo leerde ik dat mijn droombaan niet mijn droombaan was. En dat ik een keuze had. Maar dat was nl niet zo makkelijk als ik het nu schrijf. Want de schema’s die getriggerd werden uit mijn jeugd en verleden lagen nog altijd op de loer. Dus besloten we ook voor EMDR te kiezen om zo de trauma’s een plek te geven. Meer en meer kwam ik in mijn kracht te staan en leerde ik de controle over mijn leven terug te krijgen. Uiteindelijk heb ik een andere baan gevonden en kon ik de successen van mijn therapie oogsten. Geleidelijk werden de wekelijkse afspraken afgebouwd en ging ik uiteindelijk met ontslag. En nu ruim een jaar later gaat het nog altijd goed met mij. Er zijn nl nog steeds dagen dat ik minder in mijn vel zit. Maar dan bedenk ik me steeds wat heb ik nu nodig. Wat kan ik zelf doen. Hoe neem ik zelf regie over mijn leven ipv te leven als een slachtoffer van mijn verleden."

​

​

​

​